Afgelopen weekend was het weekend van Amsterdam Dance Event.
Wat vroeger betekende dat ik mijn nachten inruilde voor flitsende lampen en beukende techno.
Ergens diep van binnen werd dat verlangen afgelopen week nog eenmalig getriggerd door een goeie plaat.
Maar mijn 30-jarige brein is goed genoeg getraind om een verwachtingspatroon te schetsen waarin ik al gauw snap dat om 04:00 snachts in de regen rondslenteren opzoek naar een optie om thuis te komen niet langer in de categorie plezier valt.
Dat betekent niet dat ik ''te oud ben'' om te feesten. #Opa
Het betekent dat ik heb geleerd aan welke voorwaarde een feest of festival moet voldoen om het zowel voor, tijdens als na leuk te houden.
En elke keer als ik die voorwaardes of principes verloochen dan help ik mijzelf om ellendig te zijn.
Dus besloten we de bios te pakken om naar ''Killers of the flower moon'' te gaan.
Ik weet niet of je de film hebt gezien of van plan bent om hem te gaan zien maar als er een spectrum bestaat waarop een technofeest op ADE aan de ene kant staat dan staat Killers of the flower moon aan de andere kant.
Begrijp met niet verkeerd het was geen slechte film maar het tempo was als dikke stront door een trechter en maakte mij blij dat ik een middag dutje had gedaan zodat ik het einde van de film kon halen.
En aangezien de film 3.5 uur zou duren besloot ik om wat eten met knappe voedingswaardes te scoren in plaats van overprijsde rommel te kopen waar ik niet blij van wordt.
Prijstechnisch ben je niet perse goedkoper uit wanneer je gezonde snacks haalt bij de supermarkt.
Maar het gaat niet om de prijs, het gaat om wat je koopt.
''Je gezondheid kun je niet kopen''
Onzin.
Met elk ingrediënt en elke maaltijd die jij aanschaft maak je de keuze tussen gezondheid of ziekte.
Dat betekent niet dat elke hap je ziek of gezond maakt maar dat wanneer je meer dan 50% van de tijd kiest voor oreo's en autodrop je niet moet klagen over je kwalen.
Jezelf afvragen wat het nou precies is dat je koopt kan je relatie met eten direct veranderen.
DE GROTE 3 (openbaringen)
1. Pijn is perceptie geen sensatie. Jouw brein maakt een verwachting van de toekomst op basis van het verleden om miljoenen prikkels tegelijk te kunnen verwerken. Pijn bestaat ook zonder schade en is simpelweg het model van jouw brein. De manier om dit model te doorbreken is om stapsgewijs bewijs te verzamelen voor het feit dat er geen rede voor pijn is.
2. Een noemenswaardige reden waarom er geen body positivity stroming bestaat voor mannen heeft te maken met indirecte agressie en intra-sexuele competitie tussen vrouwen. Dit is geen populaire theorie maar heeft wel degelijk wat onderbouwing.
3. Mensen die meer autonomie, verbinding en erkenning ervaren binnen hun leven hebben minder moeite met dwangmaten vanuit de overheid. De extrinsieke doelen die mensen met een gemis in 1 van die 3 nastreven worden vaker bemoeilijkt door deze dwangmaten dan de intrinsieke doelen van zij die dit niet missen.
Het advies dat niet in dovemans oren mag vallen van deze week is.....
Er zijn 3 constante in het leven, verandering, keuzevrijheid en principes.
Lees eerdere mails en wees de eerste om de nieuwste te ontvangen door je te registreren.
Het is geen geheim dat veel mensen die proberen om gewicht te verliezen vaak niet op lange termijn slagen. In een meta-analyse van 29 lange termijn studies werd aangetond dat 50% van alle aanpakkers binnen 2 jaar het verloren gewicht weer was aangekomen. En in 5 jaar was dat meer dan 80%.De grote vraag is natuurlijk waarom zoveel mensen met een goede intentie slechts tijdelijk een verschil kunnen maken. Vaak heeft het te maken met tijdelijke motivatie die ontstaat wanneer de pijn groot genoeg...
Ken je dat gevoel dat je vastzit in een cirkeltje en dat de kennis die je toegeworpen krijgt niks verandert aan de situatie? Vannacht droomde ik dat ik weer terug op school zat. Tijdens de les werd er gevraagd om een rekensom op te lossen. Er werd een lange reeks met verhouding tabellen voor mijn neus gegooid en ik zag aan iedereen om me heen dat het geen moeilijke rekensom was. Iedereen was binnen een mum van tijd klaar behalve ik. Terwijl de les door ging, voelde ik mijn frustratie groeien....
Afgelopen week ben ik een samenwerking gestart met een merkstrateeg. Een dame die helpt met de branding van bedrijven zodat ze beter kunnen verwoorden wat het daadwerkelijk is wat ze doen en zo meer mensen kunnen helpen. De dame in kwestie stelde een hoop rake vragen over bijvoorbeeld waarom ik gestart ben met het geven van personal training en wat mijn grootste persoonlijke lessen zijn geweest. Door opnieuw dieper te duiken in de '' waarom'' besloot mijn brein me te confronteren met een nog...